เด็กผู้หญิงหัวล้านท่ามกลางความมืดมิด

WRITER: เจน มาร์เชสกี้ “ไนท์เบิร์ด” ต้นฉบับภาษาอังกฤษจาก Nightbirde.co
TRANSLATOR/EDITOR: MUSTARD SEED TEAM

มีผู้หญิงชาวจาไมกาที่ฉันรู้จัก เธอมีใบหน้าที่เต็มไปด้วยความชื่นบาน เธอได้เล่าเรื่องของพระเจ้า ในปฐมกาล โลกนี้เต็มไปด้วยความว่างเปล่า ไม่มีรูปร่างและไม่มีอะไร มีแค่เพียงความมืดที่ปกคลุมในทุกพื้นที่ ฟังแล้วเหมือนมันเป็น โลกของฉัน บางทีอาจจะเหมือนโลกของคุณ

สองวันก่อนวันเกิดอายุครบ 29 ปีของฉัน ฉันปั้นชามดินเผาจากแป้นหมุน ฉันค้นพบว่ามันไม่สำคัญว่าคุณจะทำมันมานานแค่ไหน แค่คุณทำผิดจังหวะครั้งเดียวก็สามารถทำให้เครื่องปั้นที่คุณตั้งใจทำนั้นเปลี่ยนรูปร่างไปจนจำไม่ได้ในทันที หน้าตาเหมือนยางรถที่แบน หลังจากนั้น ทางเลือกเดียวที่คุณเหลืออยู่คือเอาดินเหนียวออกไปและเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง

ในเวลานั้นฉันไม่เข้าใจถึงภาพเปรียบเทียบนี้ โลกทั้งใบของฉันกำลังจะเสียรูปทรง

ในคืนวันสิ้นปี ฉันได้รับการวินิจฉัยว่าเป็นมะเร็งระยะสุดท้าย เนื้องอกจำนวนนับไม่ถ้วนได้ถูกตรวจพบทั่วปอด ตับ ต่อมน้ำเหลือง ซี่โครงหลายซี่และกระดูกสันหลังของฉัน ฉันอยู่ในห้องนั่งเล่น กำลังนั่งอ่านรายละเอียดการวินิจฉัย ฉันเหลืออีกหกเดือนในการมีชีวิตอยู่ สองเปอร์เซ็นต์ในการมีชีวิตรอด

เหมือนใครบางคนดีดนิ้ว สองอาทิตย์ผ่านไป ฉันนั่งอยู่บนชิงช้าที่ชานบ้านภายใต้ท้องฟ้าในเดือนมกราคมที่น่างงงวยในเมืองแนชวิลล์ คนที่ฉันรักที่สุดนั่งอยู่ตรงข้ามฉัน เสื้อฮูดคลุมถึงคิ้ว และบุหรี่ที่กำลังจุดอยู่ ฉันนั่งอยู่บนชิงช้าที่เขาได้ต่อให้ฉันตอนเที่ยงคืนของคืนหนึ่งเมื่อปีที่แล้ว เขาส่ายหัวและมองผ่านฉันไป ฉันได้ยินเขาพูดกับฉันว่าการแต่งงานของเราจบลงแล้ว ฉันได้ยินเขาพูดกับฉันว่า “แต่ผมยังคงรักคุณ”

ทุกครั้งที่ฉันกระพริบตา ฉันเหมือนอยู่ในสถานที่และเวลาใหม่ ฉันอยู่ในห้องครัวของเพื่อนสนิทขณะที่เธอกำลังโกนหัวของฉัน ฉันอยู่บนเครื่องบินมุ่งหน้าสู่แคลิฟอร์เนียเพื่อไปพบหมอที่อาจจะรักษาฉันได้ ฉันกำลังร้องไห้อยู่ที่อกของแม่ ฉันกำลังหายใจอย่างเหนื่อยอ่อนที่พื้นห้องน้ำ  

ฉันเหมือนเป็นคนแปลกหน้าในร่างกายของตัวเอง ห่างไกลจากบ้าน พยุงกระดูกของตัวเอง ฉันเป็นเด็กผู้หญิงหัวล้านในความมืด ฉันเอนตัวลงขณะที่ยังตื่นอยู่และกำลังจินตนาการว่าควรรู้สึกยังไงที่จะเป็นผู้หญิงที่ได้รับความรัก ฉันรู้จักผู้หญิงบางคนที่เป็นอย่างนั้น เธอมีผมยาวสยายไปมาที่กลางหลัง ขนตาของเธอค่อยๆ เคลื่อนไหวอย่างช้าๆ เธออบขนมปังในห้องครัวที่สว่าง สามีของเธอยิ้มให้เธอเมื่อเธอเอ่ยชื่อเขา ปากของเธอเหมือนกลีบกุหลาบ

พี่ชายของฉันคลานมาอยู่บนเตียงกับฉัน วางมือลงบนตัวฉัน มันเหมือนเราย้อนกลับไปเป็นเด็กเล็กๆ ที่ใส่ชุดนอนเหมือนกันอีกครั้ง ในคืนนั้น ความเจ็บปวดที่ปอดได้ปลุกฉันให้ตื่นขึ้นเพื่อสูดอากาศ ทุกครั้งฉันนั่งลงและหายใจถี่ พี่ชายจะกลิ้งมาหาฉันและกระซิบว่า  “ฉันรู้สึกเสียใจ เจนนี่”

ฉันเขียนคำอธิษฐานในคืนนั้น: โอ้ นักเขียนเรื่องราวผู้ยิ่งใหญ่ คุณมีพื้นที่ว่างให้เด็กผู้หญิงอย่างฉันไหม?

บ่ายวันหนึ่ง ฉันได้รับจดหมายจากนักเขียนที่มียอดขายดีที่สุดของ New York Times ซึ่งฉันเป็นแฟนตัวยงของเขา เธอส่งโน้ตสั้นๆ และช็อคโกแล็ต และเมื่อฉันเปิดมันออก ฉันล้มพับลงบนเตียงของฉันและร้องไห้ ฉันกินช็อคโกแล็ตทั้งหมดในขณะที่น้ำตาไหลอาบหมอนของฉัน ฉันจำไม่ได้ว่าในโน้ตเขียนว่าอย่างไร ฉันจำไม่ได้ว่าช็อคโกแล็ตที่กินเป็นแบบไหน ทั้งหมดที่ฉันจำได้คือมันรสชาติเหมือนกับพระเจ้ากำลังพยายามบอกกับฉันว่าพระองค์ขอโทษ พระองค์ต้องการให้ฉันรับรู้ว่ายังมีสิ่งดีๆ หลงเหลืออยู่

ประโยคจากบทกลอนที่ฉันชื่นชอบกล่าวว่า:

“มันจะมีวันแบบนี้อีกครั้ง เหมือนที่แม่ได้บอกไว้”

เมื่อคุณกางมือออกเพื่อจับบางสิ่ง

และจบลงด้วยรอยช้ำและแผลพุพอง

เมื่อรองเท้าบูทของคุณเต็มไปด้วยน้ำฝน

และเต็มไปด้วยความผิดหวังจนถึงหัวเข่า

และนั่นจะเป็นวันที่คุณมีเหตุผลมากมายที่จะพูดว่าขอบคุณ

เพราะไม่มีสิ่งใดสวยงามมากกว่า

มหาสมุทรปฏิเสธที่จะหยุดจูบกับชายฝั่ง

ไม่สำคัญว่ากี่ครั้งที่มันถูกผลักไสออกไป

ฉันยังไม่ได้ไปไกลอย่างที่ฉันต้องการในความเข้าใจถึงเรื่องต่างๆ ที่เกิดขึ้นในปีนี้ แต่มีสิ่งหนึ่งที่ฉันรู้อย่างแน่นอน เมื่อใดก็ตามที่ความเจ็บปวดเกิดขึ้น พระเจ้าไม่ค่อยจะนำมันออกไป ในทางกลับกันพระเจ้ากลับเพิ่มมันมากยิ่งขึ้น พระเจ้าทรงเป็นผู้ให้มากกว่าผู้รับ พระเจ้าไม่ได้นำความมืดมิดออกจากชีวิตของฉัน แต่ประทานแสงสว่างให้ พระเจ้าไม่ได้สงวนฉันจากความกระหาย แต่ประทานน้ำให้ พระเจ้าไม่ได้รักษาความเหงาของฉัน แต่พระองค์เสด็จมาใกล้ ดังนั้นทำไมเราถึงเชื่อว่าเมื่อพวกเราเจ็บปวด มันต้องหมายความว่าพระเจ้าทรงอยู่ห่างไกล?

ในปฐมกาล ความว่างเปล่ามโหฬารที่ไม่สามารถวัดได้ แต่พระเจ้าวาดมันเหมือนหมอกในทะเล พระองค์ทรงให้พระวิญญาณของพระองค์ปกคลุมอยู่เหนือความว่างเปล่า และพระองค์อยู่ที่นั่น ถ้าเรื่องราวที่ฉันได้ยินเกี่ยวกับพระเจ้านั้นจริง แน่นอนว่าพระองค์ทรงอยู่ใกล้ฉันที่สุด และใกล้เราทุกคน คุณเห็นไหม พระผู้สร้างยังทรงอยู่ที่นี่ ที่ที่พระองค์ทรงอยู่เสมอมาเหนือความว่างเปล่า

ฉันยังคงรู้สึกมึนงง เปียกชุ่มไปด้วยความเศร้าโศก ฉันยังคงขอร้อง ต่อรอง เรียกร้อง และหายตัวไป และฉันเดาว่า นี่คงหมายถึงการที่ฉันจะมีเหตุผลต่างๆ มากมายที่จะพูดว่าขอบคุณ เพราะพระเจ้าทรงอยู่ใกล้ฉัน

อีกครั้ง

อีกครั้ง

อีกครั้ง

ไม่ว่าจะกี่ครั้งที่พระองค์ถูกผลักไสออกไป

YOU MAY ALSO LIKE