วันที่ 8 | พระธรรมประจำวัน

ตั้งแต่ฉันเป็นเด็ก มีคนบอกว่าฉันมีแววเป็นศิลปิน มันทำให้ฉันภูมิใจในการวาดภาพและระบายสีของตัวเองมาก จากนั้นฉันได้เป็นเพื่อนกับคนที่ฉันมองว่าเป็นศิลปินตัวจริง และทำให้ฉันรู้ว่า จริงๆ แล้วความสามารถในการวาดรูปของฉันอยู่ในระดับปานกลางเท่านั้น ซึ่งนั่นทำให้ฉันอิจฉาเธอ

ฉันพยายามพัฒนาฝีมือตัวเองโดยการดูคลิปในยูทูบที่สอนการวาดรูปได้ดีในเวลาอันรวดเร็ว และฝันว่าตัวเองจะสามารถวาดรูปได้โดยไม่ต้องใช้ความพยายามมากนัก ฉันใช้เวลามากมายในการวิเคราะห์ว่าทำไมฉันถึงวาดรูปโดยใช้มือได้ไม่ดี  ฉันบอกตัวเองว่า ฉันไม่มีพรสวรรค์

วันหนึ่ง ฉันเจอคลิปสอนการวาดรูปแบบดิจิทัลในยูทูบ และเห็นว่าศิลปินพวกนั้นสามารถสร้างผลงานที่ใช้เทคนิคพิเศษต่างๆ บนหน้าจอได้โดยไม่จำเป็นต้องใช้กระดาษแพงๆ พู่กันแบบพิเศษ หรือสีเฉพาะชนิดใดๆ เลย! รู้แล้ว! ฉันคิดในใจ ฉันสามารถชดเชยการไม่มีพรสวรรค์และการขาดอุปกรณ์ที่ดีได้ด้วยการใช้เทคโนโลยีแทน! ฉันสามารถเป็นคนเก่งเรื่องการวาดรูปดิจิทัลได้!

ฉันเพียงแต่ต้องซื้อแท็บเล็ตมาเท่านั้น

ดังนั้นฉันจึงซื้อแท็บเล็ตมาเครื่องหนึ่งในราคาสองสามร้อยดอลลาร์ ซึ่งทำให้ฉันถังแตกอยู่นานพอสมควร หลังจากนั้น พ่อแม่ของฉันเป็นกังวลที่ฉันซื้อของมาแบบหุนหันพลันแล่น ซึ่งปกติก็ไม่ใช่นิสัยของฉันด้วย จากนั้นฉันก็พบว่าแท็บเล็ตที่ซื้อมาไม่สามารถรองรับการใช้งานต่างๆ ได้ครบตามที่เจ้าของช่องยูทูบคนนั้นมี

ฉันฝึกใช้แท็บเล็ตในการวาดรูป (อยู่สองครั้ง) และรู้สึกหงุดหงิดเมื่อผลลัพธ์ที่ออกมาไม่ได้ใกล้เคียงกับสิ่งที่คนอื่นทำได้ในยูทูบ ฉันจึงสรุปว่า ฉันไม่เหมาะกับสิ่งนี้  แล้วก็ขายแท็บเล็ตเครื่องนั้นไป (ในราคาครึ่งหนึ่งของราคาที่ฉันซื้อมา) และล้มเลิกความฝันที่จะเป็นศิลปิน

เรื่องของฉันเป็นตัวอย่างที่ชัดเจนของประสบการณ์ที่เกิดขึ้นอยู่ทั่วไป ลองนึกถึงความฝันของคุณดูสิ มันเป็นความฝันที่เกิดจากความอิจฉาในสิ่งที่คนอื่นมีหรือสิ่งที่คนอื่นสามารถทำได้หรือเปล่า? เหมือนกับที่ผู้เขียนพระธรรมปัญญาจารย์บอกว่า “นี่ก็อนิจจังด้วยคือ กินลมกินแล้ง” (ข้อ 4)

หรือบางทีเราอาจติดกับดักของความสมบูรณ์แบบโดย “งอมืองอเท้า และกินเนื้อของตนเอง” (ข้อ 5) ไม่ทำอะไรเลย เหมือนอย่างที่ฉันเลิกวาดรูป เพราะฉันทำออกมาได้ไม่สมบูรณ์แบบในการวาดแค่สองสามรูปแรก เราเลือกที่จะไม่ทำอะไรเลย เพราะว่าการลงมือทำบางสิ่งนั้นดูเหมือนว่ามันเยอะเกินไป เช่นเดียวกับคนโง่ เราจึงถอยกลับไปหาความรู้สึกปลอดภัยที่ได้จากความเกียจคร้าน (สำหรับฉันคือการนอน)

แทนที่จะจมปลักกับความอิจฉาและความขี้เกียจ เราสามารถหาความสมดุลของทางสายกลางได้ หรืออย่างที่ปัญญาจารย์บอกว่า “สิ่งของกำมือหนึ่งที่ได้มาด้วยความสงบ” ฉันอาจลงทุนเดินทางสายนี้ต่อไปได้ด้วยความรับผิดชอบ และพยายามที่จะเติบโตขึ้นในฐานะศิลปิน โดยที่ไม่ต้องสนใจว่าศิลปะของฉันมันดีกว่าของคนอื่นหรือเปล่า ถึงแม้ว่าพระคำของพระเจ้าจะไม่ได้สอนวิธีทำงานศิลปะ แต่ก็ได้ให้มุมมองที่กว้างขึ้นในเรื่องที่ว่าชีวิตของฉันทั้งหมด รวมถึงงานศิลปะที่ฉันสร้างสรรค์ขึ้นจะเป็นที่พอพระทัยพระเจ้าได้อย่างไร (โรม 12:1-2) ถ้านั่นคือเป้าหมายของฉัน งานศิลปะของฉันก็เพียงแค่ต้องสะท้อนถึงความรักและความดีของพระองค์ในชีวิตฉัน

ฉันกำลังเรียนรู้ที่จะหยุดมองคนอื่นรอบตัวเพื่อที่จะเอามาเป็นต้นแบบว่าฉันควรเป็นอย่างไร แต่หันไปจับจ้องที่พระเยซู เลียนแบบพระองค์และเชื่อฟังพระคำของพระองค์ในทุกสิ่งที่ฉันทำ เพื่อที่ฉันอาจได้ใช้ของประทานและความชำนาญที่พระองค์ประทานให้ในการดำเนินชีวิตอย่างสัตย์ซื่อเพื่อพระองค์ (1โครินธ์ 10:31)

เดี๋ยวนี้ฉันรู้สึกถูกกดดันน้อยลงจากข้อบกพร่องของฉันในฐานะศิลปิน และรู้สึกเป็นอิสระมากขึ้นในการจดจ่อกับการถ่ายทอดความงามของโลกนี้ที่พระเจ้าทรงสร้าง ระหว่างนั้น ถ้าพระเจ้าทรงเปิดเผยถึงจุดไหนในงานศิลป์ของฉัน ที่ฉันต้องพัฒนาเพื่อประกาศเรื่องราวของพระองค์ได้ดีกว่าเดิม นั่นจะเป็นแรงจูงใจให้ฉันปรับปรุงให้ดีขึ้น

– โดย แครอล เล่อห์ ประเทศสิงคโปร์

คำถามเพื่อการใคร่ครวญ

1. มีอะไรบ้างในชีวิตที่อาจเป็นสิ่งที่คุณทำเพราะอิจฉาคนที่อยู่รอบข้างคุณ?

2. “สิ่งของกำมือหนึ่งที่ได้มาด้วยความสงบ” คืออะไรในสถานการณ์นี้ของคุณ?

เกี่ยวกับผู้เขียน

แครอลเป็นคนชอบคิด สิ่งหนึ่งที่เธอคิดถึงอยู่เสมอคือ ความสูง ความยาว ความกว้าง และความลึกของความรักของพระเจ้า (อีกอย่างที่แครอลชอบคือการเขียน)

ต้นฉบับภาษาอังกฤษจาก YMI