วันที่ 10 | พระธรรมประจำวัน

“พระเจ้าขา ถ้าพระองค์ช่วยหนูให้ทำงานนี้ได้ดี หนูสัญญาว่าจะเฝ้าเดี่ยวทุกวันเลยค่ะ”

ฉันมักจะต่อรองและทำ “ข้อตกลง” กับพระเจ้าเสมอ โดยเฉพาะในเวลาที่ฉันกำลังอับจนหนทาง บางครั้งฉันก็สัญญาไปแบบส่งๆ เช่น สัญญาว่าจะไม่นอนตื่นสายอีก ถ้าพระเจ้าช่วยให้ไปเข้าเรียนได้ทันเวลา

พระเจ้าทรงปรานีฉันมาก และบ่อยครั้งก็ประทานในสิ่งที่ฉันขอด้วย แต่ถึงกระนั้น ฉันก็ไม่ทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับพระองค์ครั้งแล้วครั้งเล่า เวลาเหนื่อยๆ ฉันก็ไม่เฝ้าเดี่ยว และตอนเช้าฉันก็กดปิดนาฬิกาปลุกเพื่อจะนอนต่อ

บางทีคุณอาจเป็นเหมือนกับฉัน เราเป็นคริสเตียนมานานจนเราไม่ระวังคำพูดต่อพระเจ้า เราพูดกับพระองค์โดยไม่ค่อยคิด ด้วยคำพูดที่ไม่มีความหมายใดๆ เราใช้พระองค์เหมือนเป็นยักษ์ในตะเกียงวิเศษ แล้วลืมพระองค์เมื่อเราได้สิ่งที่ต้องการ

เรารู้สึกสบายๆ กับพระเจ้าจนเราไม่ยำเกรงพระองค์มากพอ

ฉันรู้สึกกลัวเมื่อคิดถึงเรื่องนี้ และคุณก็ควรจะกลัวด้วยเช่นกัน ผู้เขียนพระธรรมปัญญาจารย์เรียกพวกเราว่า “คนเขลา” เพราะเรามีท่าทีไม่ถูกต้อง (ข้อ 1) แทนที่จะถวายถ้อยคำแห่งความเขลาของเราเป็นเครื่องบูชาแด่พระเจ้า (ข้อ 1) ผู้เขียนบอกให้เรา “เข้าใกล้เพื่อฟัง“  คือให้เรานั่งเงียบๆ โดยไม่พูดอะไรเลย และให้เราเพียงแต่ฟัง สิ่งที่พระเจ้าจะตรัสกับเราเท่านั้น

และเมื่อเราพูด พระเจ้าไม่เพียงให้คุณค่ากับสิ่งที่เราพูด แต่ทรงสนใจท่าทีของความถ่อมใจในการเข้าหาพระองค์ด้วย (ข้อ 2) ดังที่ปัญญาจารย์บอกเราว่า พระองค์ผู้ที่เราเข้าไปหานั้น ไม่ใช่ผู้ที่เราจะเข้าไปหาแบบเล่นๆ  เพราะพระองค์คือพระเจ้าผู้บริสุทธิ์ ผู้ทรงประทับในสวรรค์ (ข้อ 2) เราจึงไม่ควร “ปากไว” หรือ “ใจเร็ว” (ข้อ 2)

พวกเราส่วนมากน่าจะคุ้นเคยดีกับความรู้สึกผิดที่ไม่จางหายไปง่ายๆ หรือการหน้าซื่อใจคดที่เราไม่สามารถรักษาสัญญาที่เราให้ไว้กับพระเจ้า ปัญญาจารย์ได้บอกถึงทางออกที่เรียบง่ายของเรื่องนี้ไว้ เพื่อที่จะช่วยเราให้ไม่ต้องรู้สึกผิดอีก ซึ่งก็คือ อย่าไปสัญญาอะไรแบบนั้น (ข้อ 5) ความคิดเรื่อง “จงพูดน้อยคำ” สอนเราให้พูดอย่างมีความหมาย ถ้าเราจะพูดกับพระองค์สิบคำแทนที่จะเป็นร้อยคำ เราก็จะชั่งน้ำหนักทบทวนทุกคำเป็นอย่างดีก่อนที่เราจะพูดออกไป

แต่กระนั้น ความยำเกรงพระองค์ก็ไม่ได้หมายถึงการเห็นว่าพระองค์เป็นผู้ที่เราไปเข้าหาไม่ได้ แต่เป็นการเข้าใจว่าเราเป็นใครในความสัมพันธ์กับพระองค์ ในฐานะผู้ที่ทรงสร้างเรามา พระองค์ทรงทราบถึงทุกสิ่งที่เราจำเป็นต้องมี เราสามารถมาหาพระองค์ได้อย่างจริงใจและเปิดเผย ด้วยการใช้ถ้อยคำที่ไม่เสแสร้งเกี่ยวกับความกลัวของเรา และสิ่งที่เราจำเป็นต้องมีจริงๆ แทนที่จะเป็นสิ่งที่เราต้องการในขณะนั้น

ฉันพบว่าเมื่อฉันมาอยู่ต่อหน้าพระองค์เพียงเพื่อที่จะนั่งลงฟังพระองค์ บ่อยครั้งพระองค์ก็จะเรียงลำดับความสำคัญในใจใหม่ โดยแสดงให้ฉันเห็นถึงสิ่งที่พระองค์ปรารถนาให้ฉันจดจ่อในเวลานั้น แล้วคำอธิษฐานของฉันก็เริ่มปลี่ยนแปลงไป

แทนที่จะสัญญาอะไรกับพระเจ้าอย่างไม่มีความหมาย หรือขอให้พระเจ้าประทานทางออกจากสถานการณ์ที่สิ้นหวัง ฉันเริ่มอธิษฐานขอให้ฉันพบกับความชื่นชมยินดีท่ามกลางการทนทุกข์ (ยากอบ 1:2) ขอให้มีกำลังที่จะรักเพื่อนบ้านที่ไม่น่ารักได้ (มาระโก 2:31) ขอบพระคุณพระองค์ที่ทำให้ฉันมีความพอใจในสิ่งที่พระองค์ประทานให้ (ฟิลิปปี 4:12) ถึงแม้ว่าจะเป็นเรื่องยากที่จะอธิษฐานเช่นนี้ แต่สิ่งเหล่านี้มักเป็นสิ่งที่ฉันจำเป็นต้องมีเพื่อเผชิญกับสถานการณ์ต่างๆ ในชีวิต และเมื่อฉันเริ่มอธิษฐานดังนี้ พระเจ้าก็ทรงฟื้นฟูชีวิตของฉันให้สดใหม่ขึ้น แล้วความกังวลต่างๆ ที่ฉันมีก็ดูจะสำคัญน้อยลง

– โดย คอนสแตนส์ โกห์ ประเทศสิงคโปร์

คำถามเพื่อการใคร่ครวญ

1. นึกถึงเวลาที่คุณมีข้ออ้างที่จะไม่ทำสิ่งที่ต้องทำให้สำเร็จ หรือเลือกที่จะใช้คำพูดแทนการลงมือทำในสิ่งที่จำเป็นต้องทำ คุณจะตอบสนองให้ดีขึ้นในคราวหน้าได้อย่างไร?

2. คุณจะเริ่มเข้าหาพระเจ้าด้วยท่าที่ถ่อมใจและยำเกรงพระองค์ได้อย่างไร?

เกี่ยวกับผู้เขียน

คอนสแตนส์มีความสุขที่สุดเมื่อเธอทำงานกับเด็ก และได้ดื่มชาไข่มุกอร่อยๆ ซักแก้ว พระวจนะเป็นการเตือนใจอันแสนหวาน ซึ่งจำเป็นอย่างมากที่เราต้องได้รับเป็นรายวัน เพื่อให้นึกถึงความสัตย์ซื่อและความรักไม่สิ้นสุดที่ทรงมีต่อบรรดาลูกของพระองค์

ต้นฉบับภาษาอังกฤษจาก YMI